Dzieci w dżungli.

 

Wychowanie dzieci to sztuka.

Dzisiaj moje dziecko zostało przyłapane na graniu w gry. Jak on porafi je znaleść i włączyć nie potrafiąc czytać ? nie wiem. 

Ale ostatnio usłyszałam, że jego kombinatorsto świadczy o jego inteligencji. I to zdanie dało mi do myślenia. Gdzie jest w tym wszystkim jakaś granica. 

Jestem matką, która wydaje się bardzo pobłażliwa. Często ustępuje dzieciom dla świętego spokoju dbając też w ten też sposób o siebie. Bo który rodzić nie kocha CISZY. Wiadomo, że to ma krótkie nogi. 

Z jednej strony nie chce tłamsić ich charakteru, chcę aby byli sobą i byli w tym szczęśliwi. Z drugiej strony nie chcę wychowć rozwydrzonych , zadufanych w sobie dzieci. Specjalnie nie cisnę ich w żadnym kierunku bo chcę aby to wyszło od nich. Z ich potrzeby i marzeń a nie kompleksów matki.

No i jak już wybiorą to zaakceptować tą decyzję... No i jak już wspomniałam Franek coraz bardziej wkręca się w świat ... youtuberów. Mam jego pierwsze filmiki u siebie na telefonie. Pokazałam Robertowi z pytaniem i co teraz ? 

Czy pozwalać mu i wspierać go w tym. Wszyscy wiemy jak skonstruowany jest ten współczesny świat i ,że bloger, vloger czy youtuber to całkiem niezła fuszka. Ja zanim umieściłam swój pierwszy filmik to miałam tysiące kompleksów do przeracowania. A on , ten mały człowiek to poprostu zrobił. Na luzie i jako coś naturalnego. 

Z jednej strony przerażające, że taki mały a już jest tak przesiąkniety mediami. A z drugiej strony -współczesnego świata się nie oszuka. Wiedza to nie wszystko. Skończone studia również. 

Dużo mówi się o uzależnieniach dzieci od ekranu. I to mnie bardzo bardzo martwi. Dlatego ciesze się, że mimo swojego hobby nadal kocha biegać po lesie z tatą, kocha chodzić do szkoły i baaardzo za nią tęskni, jak włącze mu szkołe online to trzaska zadania jak szalony (!), nie ma problemów z komunikacją z równieśnikami. I najważniesze - ma dobre serce i dobry ze mną kontakt. Potrafi przyznać się do błędu.

no i bądź tu człowieku mądry i wychowaj dziecko.

Wiem czego nie chcę dla niego. Nie chcę jego ogranicząć. Nie chcę aby był nieempatycznym egoistą zadufanym w sobie. Nie chcę aby stracił wiarę w siebie i nie chcę aby stracił ten błysk w oku jak coś robi. 

Oczywiście, że boję się aby nie wpadł w jakąś pułapkę. I wiem, że dużo jeszcze pracy przed nami rodzicami . Dużo wątpliwości, przemyśleń, błędów i rozczarowań. 

Jak się powinnam zachować jako rodzić ? Utrzymywać dobry kontakt i trzymać rękę na pulsie, zabronić czy kibicować ? Gdzie jest ten złoty środek i czy wogóle istnieje ? Czy jest jedna jedyna prawidłowa metoda wychowywania dziecka ? Czy jest ich kilka i każda jest dobra póki służy .

Na czym mi zależy jako rodzicowi ? Aby moje dzieci potrafiły sobie poradzić w ICH współczesnym świecie, były szczęśliwe i były dobre. Nigdy nie zapominały o drugim człowieku. Nie ważne czy będą celebrytą, doktorem czy wędrowcem. Chcę aby były szczęśliwe w tym co robią. Aby były szczęśliwe, że przeżywają swoje życie. Rok 2020 nauczył mnie, że pomimo zaawansowanego systemu na świecie - nic nie jest pewne. A nauka przetrwania i to przetrwania z iskierką w oku to praawdziwy skarb. 

Tyle i aż tyle. 

Moje małe znowu wołają o jedzenie a Kłapek piszczy pod drzwiami bo chcce siku. 

Nie poprawiam, nie edytuje, nie czytam 

Tekst został napisany z wewnątrz mnie Pewnie nie o wszystkim wspomniałam ale nie krępujcie się komentować i wchodzić w dyskusję ze mną. 

Jestem ciekawa Waszego zdania